Alicja wierszokletką - czyli śmiech to zdrowie

Jedyny w moim dorobku wiersz. Popełniony kilka lat temu. Bardzo realistyczny, bo opisuje prawdziwe twórcze męki, których nie zwieńczył  sukces. 

Dedykuję go wszystkim poetom.  Poczytajcie, pośmiejcie się, kochani. Ale później chwila refleksji. Doceńcie talent, który los dał Wam w darze. Piszecie wiersze, które innych zachwycają i wzruszają. Pomyślcie o tych, którzy też by tak chcieli a nie potrafią.

Wierszyk skomponować chciałam

By Was na kolana rzucić

Ale wena dyla dała

Zwiała, nie zamierza wrócić

Pustka, głucha cisza w głowie

Żaden pomysł w nią nie stuka

Jakiś ptaszek czy sitowie

Gdzie ta wena, do kaduka?!

Znowu kulka papierowa

Spadnie w innych kulek odmęt

A ja siedzę jak ta sowa

Włos zjeżony, w oczach obłęd

I tak od samego ranka

Z rymem biorę się za bary

A niech diabli tę poezję!

Chyba pójdę umyć gary.

Alicja Minicka